CONCERT REVIEW

Vanuit het verre Groningen waren ze afgezakt om nog eens in België te spelen. Deze groep met internationaal palmares en lovende kritieken wordt in onze streken wat over het hoofd gezien. Fred Reining stichtte zijn groep in 1992 en heeft ondertussen al 5 cd’s opgenomen. Door zijn linkshandigheid liet hij een gitaar op maat bouwen bij Rikkers en deze mag er zijn,   zowel visueel als auditief. Lefthand Freddy kwam er ook heel afgeborsteld voor in een wit pak. Voor de rest is ie heel bescheiden en heeft hij een aangename zangstem. Na het overlijden van hun hammondspeler in 2007 besloten zij met z’n drieën verder te musiceren en dat klinkt nu prima. Bassist Feico Nijdam is het jongste lid en ondersteunt Fred meer dan behoorlijk. In “Anny Mae” en “Ride with me” speelde hij funky inspired solostukjes, al dan niet ondersteund door drums, en kon hij rekenen op heel wat waardering uit het publiek. Zijn gedrevenheid verhief ook “Rock me baby” tot een 12 bar blues om U tegen te zeggen. Drummer Hannes Langkamp is niettegenstaande zijn fors postuur enorm energiek. Vroeger bij de Time Bandits, maar sinds 95 bij Lefthand Freddy, zorgt hij op niet aflatende wijze voor veel variatie ipv de klassieke eentonige ritmische begeleiding. Tijdens nummers zoals ‘Take it back to the blues” en “back on track” klinkt het alsof een zwaarbeladen goederentrein met volle vaart een helling afrijdt, daar zit kracht achter. Uiteindelijk bleken tweederde van hun nummers goeie meestampers te zijn zoals “number one”, “sugar mama”, “wastin’ time” en nog een paar. Als deze tittels U niet bekend voorkomen is dat logisch, van de 24 nummers die ze speelden waren maar 2 covers, al de rest was eigen werk en dat is meer dan lovenswaardig. Dat is juist de sterkte van deze groep, ze boeien je gewoon door veel afwisseling te laten horen in nummers die je voor het eerst te horen krijgt. Het typische fingerpicking van Lefthand Freddy wordt afgewisseld met mooie solopassages die nooit vervelend worden. Hij laat ook soms zijn gitaar meezingen met zijn stem en dat geeft een mooie combinatie. Die man heeft geen trucjes met pedalen en zo nodig om originele klanken eruit te persen. Als je niet door woorden overtuigd raakt, kijk dan eens het 8’ durende filmpje op YouTube. Dikwijls doet hij terugdenken aan John Lee Hooker en dat is toch een goeie referentie. Met “t-bone” kregen we heavy slow en “bad dope blues” was zo een goeie vettige trage. Het easy listening genre werd ook aangeraakt met “have to make a change”.

Rond 16 uur waren ze al begonnen met iets dat ofwel een lange soundcheck of een korte set was, maar met die 4 nummers waren de nog niet talrijke aanwezigen overtuigd dat het goed ging worden. Tijdens de 2 volgende sets begon stilaan meer volk binnen te komen (ronde van Vlaanderen fanatiekers?) maar een overrompeling is het niet geweest. Aan de kwaliteit van de band kan het niet gelegen hebben, waarschijnlijk de onbekendheid ervan, maar degenen die er waren zullen Lefthand Freddy wel niet meer vergeten. Onbekend is onbemind is hier wel van toepassing, bedankt aan de mensen van Goorblues om ons te laten kennismaken met minder bekende namen van het bluescircuit. Er is nog zoveel talent in onze lage landen, maar blijkbaar worden steeds weer dezelfde namen op de affiches geplaatst, en zijn die groepen soms beter in promotie als in het brengen van een gevarieerd goed programma.

Laurence